مقایسـه ی گرایش به خودکشی و تنش روانی (استرس) در مبتلایان به ویتیلیگو با افراد بدون بیماری پوستی: مطالعه ای مورد ـ شاهدی

زمینه و هدف: ویتیلیگو یک بیماری مزمن پوستی است که با ظاهرشدن لکه­های سفید (دپیگمانته) به دلیل ازبین رفتن ملانوسیت­های پوست تظاهر می کند. گرچه ویتیلیگو اختلال جسمانی زیادی به همراه ندارد اما مشکلات زیبایی فراوانی را به وجود می آورد که باعث پدیدآمدن اختلالات روانی متعددی می شوند. هدف از این مطالعه مقایسه ی گرایش به خودکشی و تنیدگی روانی در مبتلایان به ویتیلیگو با افراد غیرمبتلا به بیماری­های پوستی بود. روش اجرا: در این مطالعه ی مورد ـ شاهدی، 30 بیمار مبتلا به ویتیلیگو که در بازه ی زمانی 95-1394 به کلینیک پوست و لیزر به سیما تهران مراجعه کرده بودند، به روش نمونه گیری آسان داخل مطالعه شدند. پس از همسان سازی ازنظر مشخصات دموگرافیک، 30 فرد که در 6 ماه گذشته مبتلا به بیماری پوستی نشده بودند، به عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. اطلاعات لازم با استفاده از پرسش نامه ای تهیه شده برای مشخصات دموگرافیک و بالینی، پرسش نامه ی افکار خودکشی beck و پرسش نامه ی تنش روانی (stress) kohen استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره ی کلی افکار خودکشی بک در افراد مبتلا به بیماری پوستی ویتیلیگو برابر با 33/1±67/3 از میانگین افراد بدون بیماری پوستی برابر با 17/1±37/0 بالاتر بود (02/0p=). میانگین نمره ی تنش روانی (استرس) بیماران ویتیلیگو برابر با 20/9±33/28 نیز از افراد بدون بیماری پوستی با میانگین برابر با 19/8±77/21 بیشتر بود (005/0p=). نتیجه گیری: بیماران مبتلا به ویتیلیگو، افکار خودکشی و تنش روانی بیشتری نسبت به جمعیت عادی دارند، بنابراین در مراقبت و درمان این بیماران باید به تأثیر بیماری برجنبه های روان شناختی این بیماری بر زندگی روزمره و اجتماعی آن ها، توجه ویژه ای مبذول داشت.